Γιατί είναι σημαντικά τα όρια στην ζωή μας;

Πολύ συχνά παρερμηνεύουμε το γεγονός πως, τα όρια είναι μία πράξη εγωιστική που στερείται αλτρουισμού, αγάπης και ενδιαφέροντος. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας «καλούς», ενώ βάζουμε πρώτα και πάνω απ’ όλα τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας;

Για να γίνει πιο κατανοητό, ας δούμε ένα παράδειγμα:

Σε μία αεροπορική πτήση, η πρώτη οδηγία που λαμβάνουμε σε περίπτωση βλάβης του αεροσκάφους, είναι να διασφαλίσουμε πρώτα την δική μας ζωή και έπειτα παραδείγματος χάριν του ανήλικου παιδιού μας. Αυτό μας καθιστά εγωιστές ή απόλυτα λογικούς; Μάλλον το δεύτερο.

Στην περίπτωση που κινδυνέψω και ίσως χάσω την ζωή μου, πώς θα μπορέσω να προσφέρω την βοήθεια μου σε κάποιον που την έχει ανάγκη; Λίγο πολύ, έτσι λειτουργούν τα όρια και στην καθημερινότητα μας. Εάν συνεχώς δίνουμε άκριτα, εάν δεν μας φροντίζουμε, εάν δεν ξεκουραζόμαστε, εάν δεν ακούμε τις ανάγκες μας, πόσο πιθανό είναι να μπορέσουμε να προσφέρουμε στους γύρω μας ουσιαστικά; Και το κυριότερο. Για πόσο καιρό θα αντέξουμε να το κάνουμε αυτό, χωρίς να αρρωστήσουμε ψυχικά και σωματικά; Με το να καταπιέζουμε τον εαυτό μας παραπάνω απ’ όσο αντέχει, το αρνητικό αντίκτυπο στην ζωή μας δεν θα αργήσει να φανεί.

Εάν δεν ακούμε τις ανάγκες μας, δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας, δεν θέτουμε προτεραιότητες αλλά λειτουργούμε ως παθητικοί αποδέκτες, έρμαια των επιθυμιών και των αναγκών των άλλων, διαρκώς καταλήγουμε να πνίγουμε δυσάρεστα συναισθήματα. Συναισθήματα που θάβονται και βγαίνουν βίαια στην επιφάνεια σε ανύποπτο χρόνο, μόλις βρεθεί κάτι να τα πυροδοτήσει. Η ανάγκη μας να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας, συχνά μας κάνει να μην αφήνουμε χώρο στον εαυτό μας να αναπνεύσει και καταλήγουμε να ζούμε την ζωή των άλλων πραγματοποιώντας τις δικές τους επιθυμίες αντί για τις δικές μας. Έτσι, στερούμαστε την δυνατότητα να συνδεθούμε αληθινά, όντας ο πραγματικός μας εαυτός.

Είναι λοιπόν σημαντικό να κατανοήσουμε ότι τα όρια λειτουργούν ως μία πυξίδα αφού διατηρούν την ζωή μας σε μία σειρά καθορίζοντας τι είναι σημαντικό για εμάς τους ίδιους και τι όχι. Ενισχύουν την αυτοεκτίμηση μας, μας βοηθάνε να αναπτύξουμε μία υγιή ανεξαρτησία ενώ παράλληλα μας επιτρέπουν να συνδεθούμε ουσιαστικά με τους άλλους ανθρώπους δείχνοντας τον αληθινό μας εαυτό. Θέτοντας το όριο μας δείχνουμε στους ανθρώπους το πώς επιτρέπουμε να μας συμπεριφέρονται και τι απάντηση έχουμε στις εκάστοτε συμπεριφορές. Έτσι, διατηρώντας μία στάση αξιοπρέπειας, σεβασμού και ηρεμίας, στηρίζοντας τις επιλογές που διαφυλάσσουν την ευημερία μας, μαθαίνουμε να λέμε όχι. Όχι σε ότι καταπατά τα θέλω μας, σε ότι μας εξαντλεί και σε ότι εν τέλει μας αρρωσταίνει ψυχικά ή σωματικά.